Aaaawwww, nog ééntje?
Nog één keer?
Nog héél even maar?
Voor iedereen herkenbare zinnetjes.
Die je wel eens hoort.
Of misschien zeg je ze zelf ook wel eens.
Deze zinnetjes hebben natuurlijk alles te maken met grenzen.
Grenzen stellen.
Grenzen bewaken.
En dus ook over grenzen heen gaan.
Je eigen grenzen stellen, bewaken en er niet overheen gaan is voor de een lastiger dan voor de ander.
Voor mij is het heel lastig om niet over mijn eigen grenzen heen te gaan.
Interessant….. boeiend, zou mijn coach, Marlies van der Hout, zeggen.
Ik heb er even over gedaan om te erkennen dat dat voor mij een terugkerend patroon is.
Van jongs af aan.
En nu nog steeds als ik iets nieuws ga doen, komt ie weer voorbij.
Of als mensen om mij heen dingen van mij vragen of iets van mij willen.
Bij een ander herken ik het vrij snel; dat die ander over zijn of haar grenzen gaat.
Ik benoem de situatie dan, probeer de ander bewust te maken van welk programma zich daar afspeelt.
Vaak volgt eerst een “Nee hoor, daar heb ik helemaal geen last van.”
Of een “Dat kan ik er best nog wel even bij of achteraan doen, ik ben er dan toch.”
Ik kijk de ander dan met glimoogjes of opgetrokken wenkbrauw aan en vraag dan nogmaals of die ander zich bewust is dat er grenzen met voeten worden getreden.
En of dat oké is, of dat dat toch niet zo’n heel verstandige stap is.
We gaan erover in gesprek en ontdekken zo samen hoe het echt, maar dan ook echt echt is en voelt voor de ander.
Vanuit mij uit liefde voor de ander.
Niet altijd per se uit liefde, maar zeker weten uit een gevoel van zorgzaamheid of bezorgdheid voor de ander.
Er flitst dan geregeld die reclame door mijn hoofd van een paar jaar geleden waarin ene George overvraagd wordt en dan ineens ontploft en roept: “NU EVEN NIET!”
En dát gevoel is niet top.
Daar wil je niet komen.
Dat betekent wel dat je eerder moet herkennen én erkennen dat er over je grenzen heen wordt gegaan.
En het is algemeen bekend dat iedereen het meestal héél goed kan herkennen en benoemen als het bij een ander gebeurt, maar bij jezelf?????
OEOEOEOEH, dat is een heel ander verhaal….
Ik kan dat dus.
Dat herkennen bij een ander.
En volledig ontkennen en wegwuiven bij mezelf.
Gelukkig heb ik mensen om me heen die het voor mij bij mij herkennen als ik weer eens te gemakkelijk “Ja,” zeg, maar eigenlijk “Nee,” bedoel.
Ik vertelde al in een eerder verhaal, dat ik een heel enthousiast mens ben.
Daarbij hoort dat ik dus ook heel enthousiast word van dingen die ik leuk vind.
Maar ook dat ik heel enthousiast toezeg dat ik iets zal oppakken of doen, zonder er eerst even goed over na te denken, of dat wel een handig antwoord is.
Bij mij in mijn hoofd draait het dan meteen door namelijk.
Wat als ik nee zeg?
Vindt de ander me dan nog wel aardig?
Vindt de ander me dan lui?
Vindt de ander dan dat…..
En zo kan ik echt eindeloos doordraven.
Tot iemand die mij lief heeft of bezorgd is of zorgzaam is voor mij aan mij de vraag stelt die ik zo goed aan een ander kan stellen.
“Realiseer je je dat je ernstig over je eigen grenzen gaat?”
Een dag heeft 24 uur, waarvan we een deel slapen, mijn planning heeft meestal 30 uur, zonder te slapen.
Tenminste dat had ik.
Inmiddels ben ik bijna 15 maanden aan het strijden tegen Long Covid.
Het is geen pretje kan ik je vertellen.
Voor niemand.
Mijn energieniveau is per dag verschillend, wat zeg ik, per uur verschillend.
Wat ik de ene dag best voor elkaar krijg of erg van geniet, kan ervoor zorgen dat ik de volgende dag, of zelfs de dagen erna flink teruggeworpen word.
Vandaag is het Long Covid Awareness Day; nooit gedacht dat er zo’n dag zou komen, maar het is er dus toch.
Je ziet niet aan me dat ik ziek ben, tenzij ik me voel alsof ik door een kudde olifanten ben overlopen.
Je ziet me eigenlijk alleen als ik me een momentje best oké voel.
En toch wil ik mezelf laten zien.
Omdat ik wéét dat ook dit jou iets kan doen beseffen, dat ik jou iets kan meegeven waar je iets aan hebt.
Ik heb de afgelopen 15 maanden dagelijks de confrontatie met die grenzen stellen.
Dat anderen dat bij mij zien, terwijl ik nog door wil.
Daarin heb ik dus een switch gemaakt.
Ik luister beter naar mijn eigen lijf en wat ik kan of (even) moet uitstellen.
Heel spannend, maar ik doe het wel.
Want ook nu gaan die vragen als een razende door mijn hoofd; vindt de ander met dan nog wel aardig?
Vindt de ander me dan lui?
Vindt de ander dan dat….. enzovoorts, enzovoorts.
Er is nog heel weinig bekend over herstelmogelijkheden van Long Covid, maar wat wel voor iedereen geldt, is dat het bewaken van je eigen grenzen superbelangrijk is.
En ja, dat is ook zo als je géén Long Covid hebt.
Dat leer ik nu steeds beter.
Ik zorg daarmee voor mezelf.
En als ik er wel ben, dan ben ik er voor dat moment zoals dat dan kan.
En dat is toch GROOTS, dat ik heb geleerd over mezelf in de afgelopen 15 maanden.
Herken jij het bij jezelf?
Dat je het lastig vindt om je eigen grenzen te stellen?
Die goed zijn voor jou?
Of herken je het dilemma in het helpen met grenzen stellen voor je kind?
Dat zij leren om die te bewaken om zo evenwichtig te kunnen functioneren?
Wat zij kunnen doen, zonder in woede uit te barsten als het echt té ver is gegaan en je kind ontploft; het uitschreeuwt of uit totale frustratie erop los begint te rammen (en dan hopen we maar dat dat tegen een kussen is of zo)?
Ik kijk en luister graag met je mee.
Bel, app of mail me om een afspraak te maken voor een gratis kennismakingsgesprek.
Daarin ontdekken we of we een match zijn om verder met elkaar op onderzoek uit te gaan naar dat wat nodig is, om relaxt, binnen de grenzen te kunnen functioneren.
Overigens:
Ik heb nog meer lessen geleerd, waarvan ik er ook al een eerder deelde.
Via deze link, kun je het blog nogmaals lezen over nog een les die ik nu bedoel: https://www.kindercoachbarbara.nl/blogs/wat-zeg-je/
