Wat zeg je? GOUD in het hebben van Long Covid? Ben je nou helemáál?
Ja, voor mij zit er goud in het hebben van Long Covid.
Het blijft uitgesproken naar, vervelend en frustrerend en iets met nog veel grotere krachttermen die ik hier maar beter achterwege laat.
Dat dus, dat ik nog steeds niet kan doen wat ik het allerliefste doe.
Dat ik zelfs de meest gewone dingen nog steeds niet kan doen, waar ik voorheen mijn hand niet voor omdraaide.
Dat de wereld gewoon door draait, terwijl ik niet echt meedoe.
Dat ik om de haverklap te horen krijg dat ik het nóg rustiger aan moet doen, omdat ik anders echt niet op zal knappen.
Wat is dan dat goud?
Dat ga ik je uitleggen.
Ik ben juf.
Ik ben een goede juf.
Ik ben kindercoach.
Ik ben een goede kindercoach.
Ik ben moeder.
Ik ben een goede moeder.
En door deze ongelooflijk nare, irritante, nieuwe en daardoor onbekende niet te voorspellen en niet te genezen uitloop van Corona ben ik bezig een nóg betere juf, kindercoach en moeder te worden.
Hoe dan? Hoor ik je vragen.
Voor het eerst in mijn leven loop ik echt snoeihard aan tegen iets waar ik absoluut geen oplossing voor ken.
Waarvan ik niet weet waar ik goed aan doe. Juist totale rust nemen, niet over grenzen gaan of toch wél dat ene extra stapje zetten om mezelf vooruit te helpen.
Ik weet niet hoe ik hieruit kan ontsnappen en weer door kan met mijn eigen leven dat ik voorheen leidde.
Het is zelfs nog sterker dan dat…. er is niemand ter wereld die weet hoe dit ziektebeeld overwonnen kan worden.
Het goud in dit verhaal is dat ik nu tot in mijn tenen voel en beleef hoe frustrerend het is als iets niet lukt.
Terwijl je dag in dag uit alles doet en je helemaal suf leert of oefent tot je erbij neervalt, en het dan nóg niet lukt.
Dat.
Die frustratie.
Die voel ik ook.
Net als jij.
Net als jouw kind.
Al die leesbladen die iedere keer mee naar huis komen om extra te oefenen.
Al die gesprekken waarin je hoort dat het maar niet lukt om het lezen onder de knie te krijgen.
Al die gesprekken op school dat het gedrag van jouw kind echt niet door de beugel kan en al zeker niet gaat helpen om de sfeer fijn te houden, zodat al die extra hulp met liefde en aandacht gegeven kan blijven worden.
Ik voel jou.
En ik voel je kind.
Als ik het nou met één stapje tegelijk doe, moet ik tochkom ik uiteindelijk toch waar ik zijn wil.
Iedere wandeling begint met een eerste stap, dat hebben al heel wat wijze mensen vóór mij bedacht. En ze hebben gelijk.
Daar doe ik het voor.
Voel je het bruggetje al aankomen?
Waar zie jij tegenop?
Wat is voor jou een ogenschijnlijk onmogelijk te bereiken doel dat jij voor ogen hebt?
Is er iets waar jij zelf aan moet voldoen? Van jezelf, of van een ander?
Of is het iets waar je kind aan moet voldoen? En waar jij je dan weer verantwoordelijk voor voelt?
Kun je die weg daar naartoe óók in heel kleine stapjes opdelen?
Zodat je iedere dag een heel klein stapje zet?
Zodat je uiteindelijk je gestelde doel kunt bereiken?
Weet je zelf wat je daarvoor moet doen?
Doe je dat liever alleen of liever samen?
Ik maak graag met jou die pas op de plaats.
En kijk graag met je mee naar wat jij te doen hebt. Of juist naar wat je kind te doen heeft. Samen met jou.
