WEE-DIK!
Op bijna alle opmerkingen was dit het vaste antwoord van ons lieftallig kroost.
Voor de ondertiteling: er werd gedoeld op de term: Weet ik!
Ons kroost speelde.
Ze speelden de sterren van de hemel.
Wij genoten ervan om naar te kijken.
En regelmatig hielden we ons hart vast…..
Want ook voorzagen wij, de ouders, regelmatig wat er zou gaan gebeuren.
Niet direct, maar we konden erop wachten.
We wilden ons kroost liefdevol behoeden voor pijn of ongemak.
Voorzagen we momenten dat het mis zou gaan.
Wilden we sturen om over al bekende paadjes te gaan, geleerde mogelijkheden in te schakelen om daar vervolgens op verder te groeien.
Uiteraard wilden wij ook voorkomen dat wij in actie moesten komen om de schade weer te herstellen of ruzietjes te beslechten.
Want dat was zeer regelmatig het gevolg van het niet luisteren naar ons goedbedoelde advies.
Je veter zit los.
Zo gaat het kapot…
Zo ga je vallen.
Dat is heet / scherp / diep / hoog….
Dat wordt huilen!
Nog steeds, inmiddels ruim 15 jaar later is de kreet ‘Dat wordt huilen!’ in huize In der Maur regelmatig te horen.
Nu roepen de kinderen het zelf en klinkt steevast een lachend ‘Wee-dik’ er achteraan.
We weten inmiddels iets meer van hoe ons kroost werkt.
Een beetje hoor; die gebruiksaanwijzing wordt immers regelmatig herschreven.
Niet door ons, maar door het kroost zelf uiteraard.
Vaststaand feit is, dat boven alles, zij alles ZELF willen ervaren.
ZELF tegen grenzen aan willen lopen.
ZELF moeten vallen om vervolgens weer op te staan.
Soms een illusie armer.
Maar zeker een ervaring rijker.
En dat zien wij dan soms met lede ogen aan.
Op andere momenten kijken we liever niet of door een heeeeeeeel klein spleetje tussen onze vingers door.
En op nog weer andere momenten kijken we vol ontzag naar hoe ze de dingen doen.
MAAR WAAROM TOCH?
Het is toch zoveel gemakkelijker om gewoon te luisteren naar iemand die het al een keer heeft meegemaakt en weet wat er gaat gebeuren als je toch doorgaat…..
Nee, ons kroost is opgevoed met ‘Help het mij zelf te doen.’
Woorden die ik tijdens mijn studie tot montessorileerkracht heb geleerd.
Het werkt.
Echt.
Ik heb het ze zelf bijgebracht, dat ze heel veel zelf kunnen.
Door het zelf te doen de enige manier is om iets te leren.
Maar soms is het retemoeilijk om toe te kijken en te laten gebeuren.
Het begint als ze klein zijn, maar het blijft aanwezig nu ze groter worden.
Ik kan het nog steeds niet laten om keer op keer te voorspellen wat er zal gaan gebeuren.
Met de onvermijdelijke vragen;
Weet je het zeker?
Zou je dat nou wel zo doen?
En toch….. ze verrassen me ook regelmatig.
Dan gebeurt er iets anders dan ik voorzien had.
Komt mijn kroost zelfstandig tot de ontdekking dat ze een weg vinden die voor hen werkt.
Waar ZIJ gelukkig van worden.
En dan gloeit mijn moederhart en dat van hun vader ook!
Zijn we apetrots op ons kroost.
Ze leren, net als wij, iedere dag bij hoe zij de dingen willen, kunnen en gaan doen.
En weet je, ik leer ook regelmatig van hen.
Soms is het goed eens buiten de paden te lopen.
Gewoon eens te doen en te ervaren.
Het kan zulke mooie dingen brengen!
