Ik ben ervan overtuigd dat we puur en alleen leren door te doen.
Door te ervaren en van alle kanten mogen en kunnen bekijken wat we te leren hebben, leren we pas echt.
Vrijheid in gebondenheid.
Help het mij zelf te doen.
Niets is in de geest dat niet in de zintuigen is geweest.
Alle drie uitspraken van Maria Montessori die erg bij mij passen.
Mijn doel is ouders én leerkrachten bewust te maken van wát er nodig is om op te kunnen groeien tot evenwichtige en zelfstandige persoonlijkheden.
Door het leggen van een stevige basis kun je vanuit wat je hebt geleerd verder groeien.
Deze basis ligt in het automatiseren van je reflexen en bewegingspatronen.
Klinkt ingewikkeld, maar ik leg het uit.
Ieder mens wordt geboren met reflexen.
Die zorgen ervoor dat je lijf beweegt als er iets om je heen gebeurt.
Reflexen sturen je spieren aan om te ontspannen of juist aan te spannen.
Zo leer je bewegen; van stilliggende baby tot een rondrennende peuter.
Reflexen komen in de ontwikkeling van ieder mens in dezelfde volgorde aan bod.
Dit noemen we de bewegingspatronen.
Het goed ontwikkelen van de bewegingspatronen zorgt ervoor dat je jezelf goed kent en hoe je jezelf kunt ‘aansturen’.
Jezelf ten opzichte van de ruimte kent; je weet dat je je voet moet optillen als je een trap op gaat en dat dan ook de hele balans in je lijf verandert.
Én jezelf ten opzichte van anderen kent; je weet dat een ander zijn eigen ruimte en gevoel heeft, je leert daarop te anticiperen.
Je leert jezelf dat je bewust kunt reageren op prikkels van buitenaf.
Een gevoel, een geluid een smaak veroorzaken bij ieder mens een reactie.
Het is fijn, en eigenlijk noodzakelijk, dat je niet meer op alle prikkels even heftig hoeft te reageren.
Het automatiseren van je bewegingspatronen betekent dus dat je leert waar je wel of niet op moet blijven reageren met een lichamelijke reactie.
Het geeft rust als je je reacties zelf kunt doseren.
De mens kan om dingen die niet zo goed lukken, compenseren.
Je vindt zelf een manier om te zorgen dat je lijf niet onverwacht reageert als dat niet gewenst is.
Kinderen die nog niet voldoende hebben geoefend met het rechtop zitten en dan stilzitten, gaan vaak op hun voeten zitten.
Of ze wiebelen met hun benen.
Of ze haken hun voeten om de stoelpoot.
Zie jij nu ook meteen een aantal kinderen voor je? Of je eigen kind wellicht?
Het is een compensatie om wél goed te kunnen luisteren naar een ander of om te kunnen schrijven of lezen.
Je kunt namelijk maar over één ding tegelijk nadenken.
Als je moet nadenken over hoe je stil op een stoel kunt zitten, is er geen ruimte meer om na te denken over de opdracht die je verteld wordt, of die je probeert uit te voeren.
Als je maar één bewegingspatroon hoeft te compenseren, lukt dat vaak nog wel.
Worden het er meer, is je brein én je lijf dus steeds meer bezig met andere dingen dan waar de aandacht eigenlijk op gericht zou moeten zijn.
Wat nou zo mooi is, is dat je brein niet weet hoe oud je lijf is.
Als jij als leerkracht of jij als moeder nu ontdekt dat je kind te veel moet compenseren, kun je je kind dus gewoon helpen.
Als het leren niet vanzelf gaat, kun je altijd nog werken aan de oorzaak.
Door de bewegingen alsnog te leren aan het lijf en brein van je kind.
Een kind weet vanaf de geboorte dat het fijner is als je lief gevonden wordt.
Ook jouw kind zal er alles aan doen om jou blij te maken en te houden, in de hoop lief gevonden te worden.
Dit gaat niet bewust.
Als jouw kind énorm hard werkt om jou blij te maken en te voldoen aan wat gevraagd wordt en dat toch steeds mislukt, merk je dat door negatief gedrag.
Gedrag dat je eigenlijk liever niet wilt zien.
Jij reageert dan namelijk.
Negatieve aandacht is ook aandacht; dit heb je vast al eens eerder gehoord.
Je kind is dus eigenlijk gefrustreerd dat het niet lukt, ondanks alles wat je kind probeert.
Ik snap het wel, dat gevoel.
Je blijft je inzetten.
Iedere dag een nieuw begin.
Maar na een tijdje weet je eigenlijk al van te voren dat het je toch niet gaat lukken.
Klinkt dit bekend?
Je kunt er dus weldegelijk iets aan doen.
Door te beginnen aan de basis.
Te kijken waar een ontwikkeling is afgeweken van de ‘route’.
En dan, stap voor stap die ontwikkeling opnieuw te oefenen en eigen te maken.
Tot je ze kunt doen, zonder erbij na te denken.
En ineens ontdekt dat je erbij kunt praten.
Dán is het moment gekomen dat je verder kunt.
Gegarandeerd dat je een soort kettingreactie ziet.
Want als je kunt staan, kun je misschien ook wel ineens klimmen, of rennen, of op één been staan.
Moet jij eens kijken hoe blij je kind dán weer is.
En jij als leerkracht én als moeder ook!
Wil jij nu weten waar jouw kind vastloopt?
Bel, mail of app me dan vooral voor een kennismaking.
Als het klikt gaan we samen aan de slag.
En klikt het niet, zijn er nog vele andere psychomotorisch kindercoaches waar ik je naar kan verwijzen.
Beloofd.
Dan tot slot nog dit en dan sluit ik echt af voor deze keer.
Ik weet zeker dat we een wereld kunnen winnen als we zorgen voor een stevige basis, waarin alle bewegingen zijn geoefend tot ze automatisch gaan, we heel veel kinderen in balans kunnen laten opgroeien.
En déze kinderen wíllen graag nieuwe dingen leren.
Om stap voor stap hun wereld iedere dag een beetje groter te maken.
Spreek ik je binnenkort?
Fijne dag! Groetjes, Barbara
