Wat gebeurt er bij jou als je een afspraak hebt, waarbij degene waarmee je de afspraak hebt er niet is?
Niet komt opdagen?
Niets van zich laat horen?
Bij mij gaat er dan meteen een programma draaien;
– je hebt het zeker niet goed in je agenda gezet.
– ze zijn je gewoon vergeten.
– ze vinden je niet belangrijk genoeg om je te onthouden.
– heb ik iets verkeerd gezegd?
– heb ik iets verkeerd gedaan?
In een rap tempo voel ik me achter elkaar teleurgesteld, verdrietig, boos en bang.
Nou klinkt dat allemaal wel erg dramatisch.
Het komt allemaal wel voorbij. Héél kort, héél snel, maar wel allemaal.
Ik weet dat dit bij mij gebeurt.
En ik heb geleerd van mijn coach dat ik daar anders naar mag kijken.
Het me niet hoef te laten overvallen.
Ik kan het namelijk ook bekijken als iets ‘interessants’, of iets ‘boeiends’.
De eerste keer dat ik dat hoorde, had ik daar uiteraard óók meteen zo mijn gedachten bij.
En toch ben ik er zo naar gaan kijken.
Met de opmerkingen ‘interessant’ en ‘boeiend’ in mijn hoofd.
Wat maakt dat ik op die manier reageer, me op die manier voel?
En dan stel ik mezelf de vragen die in coach-land heel bekend zijn, van Byron Katie;
Is het waar?
Is het echt waar?
Is het altijd waar?
Hoe voel je je als je die gedachte gelooft?
En als ik het nou eens anders bekijk?
Hoe zou het zijn of voelen zonder die gedachte te geloven?
Interessant wordt het dan.
Want vaak, meestal eigenlijk klopt de gedachte die ik in mijn hoofd heb helemaal niet.
Als het mezelf overkomt; dat ik te laat ben voor een afspraak, laat ik altijd iets horen aan degene met wie ik een afspraak heb.
Te laat komen was bij ons thuis namelijk een harde ‘NO GO’.
Afspraak is afspraak en je bent beter te vroeg dan te laat.
Zo heb ik het dus in mijn hoofd verdraaid naar die zinnetjes in mijn hoofd die ik hierboven beschreef.
Helemaal zelf bedacht.
En dus zeker niet per se, absoluut waar.
Vaker zelfs helemaal niet waar.
Hoe fijn is het dan dat ik nu heb geleerd om er anders naar te kijken, als ik mezelf betrap op het hebben van deze gedachte?
Heel fijn kan ik je vertellen.
Heb jij het nog niet onder de knie, hoe je dit soort gedachten kunt stoppen?
Heeft je kind het nog niet onder de knie, maar weet je totaal niet hoe jij haar ervan kan overtuigen dat het misschien echt wél anders is, dat dit verhaal zich simpel en alleen in háár hoofd afspeelt?
Ik help je daar graag bij.
Het levert zoveel rust op.
Als je de kalmte kunt bewaren en een berichtje kunt sturen of iemand bellen of gewoon vragen of er iets tussen gekomen is op het moment van hun afspraak?
Dan plan je gewoon een nieuw moment, waarop jullie elkaar wel weer kunnen ontmoeten.
Stuur me een bericht, of antwoord onder deze post;
Wat zijn jouw eerste gedachten die door je hoofd schieten als degene waar je die afspraak mee hebt er niet is op het geplande moment?
