Vanmorgen stond ik op met een roffelend gevoel in mijn hoofd.
Beetje jammer, dacht ik nog….
Epiphora-oefeningen gedaan, maar helaas, dit hoofd wilde nog niet meedoen.
Vandaag maar een dagje goed voor mezelf zorgen dacht ik nog.
Met een kop thee naar beneden voor mijn dagelijkse ritueel; mijn gedachten van me afschrijven in mijn mijmerboek.
Dat helpt me eigenlijk altijd om mijn hoofd leeg te schrijven en de dag verder met hernieuwde energie (voor zover ik die nu heb met long covid), in te stappen.
Een gezond ontbijtje en lesje gentle yoga zouden het wel afmaken, dacht ik nog.
Tot ik naar mijn telefoon keek na de les, was dat ook echt wel waar het op leek.
Zoonlief had gebeld.
Twee keer.
Hij belt niet zomaar.
Ik belde hem terug, om van hem te horen dat hij al dacht dat ik bij de yoga was, maar dat hij nu toch wel mijn hulp nodig had.
Ik zag de Q&A van mijn coach, die ik in de agenda had staan al aan mijn neus voorbij gaan…..
Hij was van een autobrug (zo eentje die in een garagebedrijf staat)gesprongen.
Een sprongetje dat hij dagelijks herhaaldelijk maakt.
Vanaf een halve meter hoogte ongeveer.
Zonder problemen.
Tot nu toe.
Deze keer ging de landing niet zo goed.
Even ter illustratie; hij heeft in januari zijn pols lelijk gebroken; over een maand moet hij worden geopereerd en worden de botjes opnieuw gebroken en nu gefixeerd met een titanium plaatje erin.
De pols is namelijk 20 graden scheef gegroeid en dat is niet handig voor een jongen van 19 jaar, die graag met zijn handen werkt en daarnaast graag sport.
Nu is het dus zijn rechterenkel die om aandacht vraagt.
In mijn gedachten was ik alweer tien stappen verder en probeerde ik me hem voor te stellen met krukken met een pijnlijke enkel én pols.
Beiden rechts natuurlijk….
Mmmmm… waar haal ik krukken vandaan…..
De gedachten in mijn hoofd raasden alweer als een dolle.
Heerlijk met een latente hoofdpijn.
We waren deze keer beter voorbereid; gezorgd voor lunch, vóór het geval we weer naar het ziekenhuis door zouden moeten rijden.
Het geluk was aan onze zijde; de doktersassistente besloot na uitgebreid duwen, trekken en buigen dat het zeer waarschijnlijk niet gebroken is en vond het prima om ons niet naar het ziekenhuis te laten gaan.
Als de pijn zou verergeren zou dat wel een optie zijn, maar nu nog niet nodig.
Een zucht van opluchting bij zoonlief en mijzelf.
Hij heeft zichzelf inmiddels geïnstalleerd, pootje omhoog met de laptop voor zijn neus.
Krukken zijn geregeld.
Dus ik kon weer terug naar de andere vrouw, die ik óók ben.
De aankondiging dat ik weer naar beneden zou gaan, om verder te gaan met het maken van een uittreksel voor een boek dat ik lees voor mijn lieve collega’s, om mijn brein weer een beetje aan het werk te krijgen, leverde een bemoedigende opmerking van zoonlief op.
Doe maar mam, dan kan ik lekker een filmpje kijken.
De én-én-vrouw dus vandaag.
Lukt dat jou ook; om de én-én-vrouw te zijn?
Op het ene moment ben je bezig met je werk, je huishouden of aan het kletsen met een vriendin, het volgende moment moet je snel schakelen naar de vrouw als crisismanager voor je kind.
Loopt alles eigenlijk wel op rolletjes tot je kind stampvoetend, huilend, schreeuwend of in een vergelijkbare orde van grootte, binnenstapt.
Ook bij jou gebeurt er dan iets.
Je laat alles uit je handen vallen en stort je als een soort megabezorgde moeder op je kind.
Óf je kijkt het even aan, laat haar even uitrazen, zet een kopje thee en vraagt vervolgens hoe haar dag was.
Óf alles daar tussenin.
Oké, een pols breken of een enkel verstuiken is een redelijk aantoonbaar letsel, zichtbaar en verklaarbaar waardoor je dag anders verloopt.
Maar als je kind, en zeker als je kind eigenlijk meestal vrolijk kletsend uit school kwam, ineens de drempel overstapt als een imitatie-chucky (weet je nog, die enge pop uit die film), dan word er wel wat van jou als moeder gevraagd.
Jouw eigen plan, gaat dan meestal even in de kast.
Ik ga proberen je een klein beetje inzicht te geven.
Gedrag is een uiting van gevoel.
Dat weten we intussen; kinderen hebben niet altijd de woorden voor hun gevoel en als je ook nog eens niet weet waar het aan ligt, is gedrag de enige manier om je gevoel te uiten..
Alleen achter de reden voor dat gevoel komen, kan echt wel een lastige puzzel zijn.
Hoe liefdevol en vol aandacht je ook met je kind aan de slag gaat, met haar praat en probeert te achterhalen wat er speelt, dat lukt niet altijd.
Laat ik nou na ruim 20 jaar lesgeven in het onderwijs, dito aantal jaren moederschap én de opleidingen die me inzicht hebben gegeven waar pittig, moeilijk, lastig, onverklaarbaar, niet om te buigen gedrag vandaan kan komen, in mijn rugzakje hebben.
Ik wéét inmiddels in welke hoek we kunnen zoeken, om te komen tot een verklaring.
Hoe het mogelijk is dat jouw stralende, gezellige, lieve, enthousiaste kind sinds ze naar groep 3 gaat, veranderd is.
Dat je te horen krijgt dat ze niet zo lekker gaat op school.
Dat ze steeds afwezig lijkt tijdens de uitleg.
Wel erg vaak moet plassen gedurende de schooldag (wat thuis nog nooit zo is geweest).
Altijd iets kwijt is en moet zoeken in haar laatje als er een vraag is gesteld.
En dat ze dan ook nog een keer zo onaardig uit de hoek kan komen.
Echt een kort lontje heeft de laatste tijd….
Als je dit verhaal herkent, nodig ik je van harte uit om eens een kijkje te nemen op mijn site www.kindercoachbarbara.nl, mij te volgen op instagram als kindercoachbarbara of hier op facebook als Kindercoach Barbara.
Hier deel ik met jou verhalen die ik heb beleefd in de loop der jaren, die jou kunnen helpen weer een positieve stap vooruit te zetten.
Want ik ben naast een zorgzame, bezorgde, liefhebbende moeder van de twee geweldigste kinderen op de wereld, óók de vrouw die jou kan helpen als je vastloopt met jouw geweldigste kind op de wereld.
Als je niet meer weet welk handvat je nu weer moet gebruiken om te zorgen dat je kind weer met plezier naar school gaat.
Stuur me een berichtje en dan kletsen we even. Kijken we of wij een match zijn en ik de vrouw ben die jou helpt jouw geweldige kind weer terug te vinden.
En trouwens….. die Q&A stond verkeerd in mijn agenda.
Die is morgen. Dan dus ook voor deze én-én-vrouw een nieuwe dag.
Nieuwe ronde, nieuwe kansen!
