Oké, even zeuren mag.
Maar daarna een kop thee en weer doorrrr!
Zo gaat het bij mij al zolang als ik me het kan herinneren.
Als er iets met mezelf of iemand in mijn omgeving gebeurde, voelde ik last.
Druk.
Verdriet.
En niet een beetje, maar echt héél erg!
Mijn moeder liet me dan altijd even liefdevol begaan, zette het theewater op, knuffelde me en hoorde me aan, waarover had ik zóóó ontzettend veel verdriet?
Of waar was ik zóóó ontzettend bang voor?
Ik was altijd heeeeeel vrolijk
Heeeeeel blij
Heeeeeel druk
Of juist
Heeeeel verdrietig
Heeeeel stil of
Heeeeel chagrijnig.
Ik was dan ook echt serieus heeeeel zielig (of sielug zoals mijn moeder dat na een tijdje bijkomen noemde).
Het mocht echt wel even zo zijn, maar dan die kop thee.
En als die kop thee op was, was het ook klaar, met een “Oké, en wat ga je nu doen?” van mijn moeder.
Vaak ging ik dan naar buiten, een wandeling met onze hond maken, of een rondje hardlopen.
Meestal was dat voor mij ook genoeg en kón ik ook echt weer door.
In de jaren die volgden, of als ik niet alles met mijn moeder wilde delen, vertrouwde ik die zorgen, dat verdriet of dat chagrijn toe aan het papier.
Ik schreef, schreef, schreef, totdat ik het kwijt was.
Uit mijn gedachten.
En ik kon weer verder. Ik kon weer door met de dingen die ik te doen had.
Zo is het trouwens nog steeds.
Als ik ergens mee zit, me zorgen over maak of verdrietig over ben, pak ik een kop thee en de telefoon om mijn moeder of een vriendin te bellen.
Om te vertellen wat me bezig houdt.
En als zij even niet bereikbaar zijn, of als het alsnog nodig blijkt te zijn mijn gedachten op een andere manier op een rijtje te krijgen of gewoon uit mijn hoofd, pak ik pen en papier.
Én die kop thee natuurlijk.
Als alles uitgesproken of neergepend is, ga ik nog steeds het liefst naar buiten, even in beweging om daarna als herboren verder te kunnen.
Op dit moment vind ik het heerlijk om mezelf dagelijks een moment te gunnen om te schrijven.
Ik plan dat aan het begin van de week in in mijn agenda.
Omdat het er anders niet van komt.
Omdat ik anders eerst andere dingen ga doen en aan het einde van de dag onrustig ben.
Omdat ik dan geen tijd voor mezelf genomen heb.
Ik merk dat ik van dat dagelijkse geplande moment voor mezelf energie krijg.
En dat is wat ik wel kan gebruiken op dit moment😉.
Iedere dag neem ik een kwartier om te flowschrijven.
Te mijmeren op papier.
Ik leerde dit van Marlies van der Hout, de coach voor de ambitieuze coach.
Het houdt in dat ik start met een zin.
Een vraag die ik heb, een stelling die mijn gedachten weergeeft, of iets waar ik nieuwsgierig naar ben.
Vervolgens zet ik een timer op 10 minuten, mijn pen op het papier en schrijf.
10 minuten lang, onophoudelijk schrijven.
Alles wat er in me opkomt, zet ik op papier.
Daarna leg ik het weg en ga aan de slag met wat ik op mijn planning heb staan.
In de loop van de dag lees ik nog eens terug wat ik heb opgeschreven en altijd staat er iets, dat blijft hangen.
Het blijft voor mij bijzonder en heel goed werken.
Mijn hoofd is leeg van malende gedachten en dus is er ruimte voor andere dingen.
Vanmorgen luisterde ik de podcast van Marlies (via Spotify; #79: Waarom zelfzorg het beste en ook slechtste idee ooit is).
Het maakte me nieuwsgierig.
Want van mezelf weet ik het wel wanneer ik even die pas op de plaats mag, zelfs moet maken.
En ik weet ook hoe ik dat het beste doe.
Maar hoe zit dat bij jou?
Weet jij hoe je even voor jezelf kan zorgen?
En blijf je daar dan in ronddraaien, of kan je daarna weer verder tot de orde van de dag?
Gun jij het jezelf om even tijd voor die ‘zelfzorg’ te maken, of blijf je zo lang doorhollen en doorgaan tot je erbij neervalt en er heel veel tijd nodig is voor zelfzorg?
Laat het me weten via een berichtje onder deze post, of een persoonlijk berichtje via dm, Messenger, Whatsapp of mail.
