Ik wil graag mijn visie op het prachtige vak van leerkracht en kindercoach met u delen.
Heeft u ooit gehoord dat een kind heeft leren fietsen op een racefiets in plaats van een driewieler?
Heeft iemand ooit leren zwemmen met een online cursus?
Heeft er ooit iemand zijn rijbewijs gehaald door alleen te kijken naar iemand die in een auto rijdt?
Het antwoord op al deze vragen is zonder aarzelen: “NEE”.
Je leert door te doen, door te ervaren, door te proberen.
Ja, het mislukt wel eens,
Ja, je zult door moeten zetten.
Vaardigheden leer je door ze te doen, te ervaren en veelvuldig te oefenen.
Met deze informatie in het achterhoofd, neem ik jullie graag mee in het volgende:
Onderwijs verandert voortdurend.
Met nieuwe inzichten probeert men het onderwijsaanbod steeds op de beste manier aan te passen om te komen tot dat ene, belangrijke doel;
het onderwijzen en begeleiden van kinderen tot gelukkige en evenwichtige mensen die een stevige basis hebben om verder te kunnen groeien tot volwaardige deelnemers in de maatschappij.
Ik sta inmiddels zo’n 25 jaar voor de klas en heb heel veel nieuwe stromingen en inzichten voorbij zien komen en heb ook meegedaan aan vele nieuwe ontwikkelingen.
Ziet en hoort u, ondanks al die goed bedoelde ontwikkelingen, ook steeds vaker dat kinderen:
- Ongewenst gedrag vertonen?
- Altijd naar de wc gaan bij uitleg van leerstof?
- Niet recht op een stoel kunnen zitten?
- Maar niet tot goed lezen komen?
- Rekenen als een groot struikelblok ervaren?
- Slordig schrijven?
- Niet graag naar school gaan?
Vaak wordt met grote verbazing gekeken naar hoe het kan zijn dat het met die kinderen bij de kleuters vaak nog zo goed ging en het na de overstap naar groep 3 zo anders werd.
Hoe is dat mogelijk, terwijl we zo hard werken en zo ons best doen ons aanbod op een natuurlijke, prettige, werkende manier aan te bieden?
Bewegend leren is belangrijk, we horen en zien het steeds vaker in het nieuws en op social media. Maar wat is nu écht bewegend leren? Een rondje rennen rond een plein? Kunnen kinderen daar echt beter van leren?
Ik ben van mening dat het op zich prima is om tijdens de lesdag vaker naar buiten te kunnen en even een frisse neus te halen en wat aan beweging te doen, maar als we met elkaar de goede en nodige bewegingen inzetten zal het leren pas echt gemakkelijker gaan.
Ik zou u graag meenemen in mijn visie op de ‘vergeten vaardigheden’.
Ieder kind dat wordt geboren, ontwikkelt zich volgens een vast patroon.
Al op heel jonge leeftijd verzamelt een kind ervaringen door te bewegen en wordt de basis voor de groei van het sociaal, emotionele en cognitieve vermogen van een kind gelegd.
Opgedane kennis wordt gebruikt voor het aanleren van nieuwe vaardigheden.
Het brein en lichaam verbinden zich steeds sterker met elkaar. Dat zorgt voor balans op alle gebieden, letterlijk en figuurlijk.
Als het niet goed gaat met de ontwikkeling van deze nodige leervoorwaarden, laat het kind dit zien door middel van gedrag. Een kind heeft immers niet de woorden voor datgene dat hij ervaart. Dat hij op zijn tenen moet lopen, omdat er dingen van hem worden gevraagd die hij nog niet kan, ondanks dat hij het eindeloos oefent en probeert.
Die ‘vergeten vaardigheden,’ zoals ik ze noem, werden ooit onderwezen in de kleuterklas en zelfs daarvóór als kinderen nog niet oud genoeg waren om naar school te gaan.
Sinds het ontstaan van de basisschool (voor die tijd was de kleuterschool apart van de lagere school), is er één vorm van onderwijs voor leerkrachten; de PABO.
In vier jaar tijd leren we hoe we kinderen op de basisschool kunnen onderwijzen.
Voorheen was er apart een opleiding voor kleuters (de KLOS) en voor de lagere school.
De aandacht voor de ontwikkeling van kleuters was veel specifieker dan die nu is.
Kinderen moeten steeds meer kunnen op steeds vroegere leeftijd. Dit kán gewoonweg niet. We kunnen wel aan een grassprietje trekken, maar daar gaat het gras echt niet sneller van groeien.
Zo is het ook met de ontwikkeling van kinderen.
Ik hoop echt, uit de grond van mijn hart, dat de roep om weer apart onderwijs voor kleuterleerkrachten in te voeren vormgegeven wordt. Een fantastische leeftijd waarin zóveel gebeurt, zich zóveel ontwikkelt. De basis wordt hier echt gelegd om te kunnen komen tot het schoolse leren. En als dat dan niet lukt, hoop ik dat steeds meer leerkrachten worden geïnspireerd zich te verdiepen in de leervoorwaarden, de bewegingspatronen van een kind.
Door spelen, zingen, dansen, bewegen, praten, en alles ervaren met alle zintuigen. Op deze manier kan een kind zichzelf leren kennen en waarderen en onderzoeken hoe hij zich verhoudt tot anderen en de wereld om hem heen.
En met deze manier van onderwijs geven ontstaat er vanzelf enorm veel plezier bij de kinderen en ik hoop ook de bevlogen leerkrachten.
Voor al die bevlogen leerkrachten die nu in de praktijk herkennen wat ik beschrijf, kan ik wellicht meer voor betekenen.
Ik kijk graag met u mee.
Wat speelt er op jullie school?
Wat gaat er goed, wat loopt fijn?
Op welke manier wordt het onderwijs aangeboden?
Waar lopen jullie tegenaan?
Zijn er, ondanks alle inspanningen die jullie leveren, wellicht een aantal ‘vergeten vaardigheden’ bij jullie op school?
Ik laat jullie graag zien hoe je ‘vergeten vaardigheden’ kunt herkennen en geef handvatten om meteen aan de slag te kunnen.
Bent u nieuwsgierig geworden?
Neem dan vrijblijvend contact met mij op.
Dan gaan we samen met elkaar kijken wat ik voor jullie kan betekenen.
