Pfffff, juf, ik weet niet wat ze heeft vandaag hoor!
Misschien dat jij er iets mee kunt?
Dit vertelden sommige ouders die hun kinderen naar school brachten.
Ouders met een rood aangelopen hoofd, een hulpeloze blik in de ogen hun kind voor zich uit duwden.
De klas in.
Bij mij op schoot.
Een kind dat tegenstribbelt, dat op het moment dat vader of moeder om de hoek is verdwenen, zucht, en zich tegen me aan vlijt en zegt; “Goedemorgen juf,” opstaat en haar ding gaat doen in de klas.
Tientallen keren gebeurde dit in de tijd dat ik als juf voor de klas stond.
Ik zat op mijn kruk met wieltjes in de deuropening.
Om op ooghoogte van de kinderen te zijn die binnenkwamen.
“De ochtend is voor de kinderen,” vertelde ik altijd bij het kennismakingsgesprek met ouders en kinderen die nieuw kwamen op school.
En bij sommige ouders moest ik dat bij een paar gesprekken herhalen.
Kinderen horen alles, ze hebben echt ‘grote oren’ zoals dat wel eens gezegd werd.
Daar leren ze van, maar soms is het niet heel handig….
Bij mij thuis ontdekte ik dat toen ik een gesprek voerde met een vriendin, terwijl onze kinderen heerlijk aan het spelen waren aan de andere kant van de kamer.
Tijdens het gesprek kreeg ik dan ineens een antwoord van zoon- of dochterlief op een vraag die ik aan mijn vriendin had gesteld…..
Dusssss
Al vrij snel letten we beter op onze woorden als de kinderen binnen enigszins denkbare gehoorsafstand waren.
Zeker als we gesprekken voerden die niet voor hun oren bestemd waren.
Dat maakte voor mij nóg belangrijker ouders te vragen niet over de hoofden van de kinderen informatie te geven die niet voor hun lieftallig kroost bedoeld was.
Stuur me een berichtje per mail of schrijf het op een briefje voor me, ik lees het snel, voordat ik de dag start en weet of ik er op dat moment iets mee moet, of dat het wel even kan wachten.
De ochtend is voor de kinderen, na schooltijd maak ik tijd voor de ouders.
En dat gaf rust.
Voor het kind, voor de ouder, en zeer zeker ook voor mij.
Dan kon ik ieder kind echt even zien en begroeten bij binnenkomst.
En wist ik wat er die dag speciaal nodig was.
Nodig om een ontspannen dag te beleven met alle kinderen in de groep.
Of dat er nou 15 of 45 waren, dat ging prima.
De hoeveelheid kinderen had uiteraard wel effect op de kwaliteit van lesgeven, dat is een heel ander verhaal.
Maar de sfeer werd er niet per se door bepaald.
Op het moment dat de kinderen de klas instapten, waren ze in hun domein.
Daar was altijd de regelmaat en de rust waar ze goed op gingen.
En ik ook.
Iedere dag startten we met het kijken naar het smileybord.
Een magneetbord in de klas waarop de kinderen hun naamkaartje konden plaatsen onder de smiley die paste bij hun gevoel van dat moment.
Blij, gewoon, verdrietig, moe of boos.
We keken gezamenlijk naar het bord naar waar de kaartjes hingen.
En of er iemand iets wilde vertellen over de plek van het kaartje met hun naam erop.
Door dit te doen wisten de kinderen na een tijdje te benoemen of er iets bijzonders nodig was vandaag.
Om te zorgen dat ieder kind oké was.
We konden er samen voor zorgen dat het gevoel zo zou blijven of bijgestuurd moest worden gedurende de dag.
Waar of voor wie was extra aandacht nodig?
Het was echt prachtig om te zien dat de kinderen daardoor meer oog kregen voor de gevoelens van zichzelf en anderen.
Wat er nodig was om de dag ten goede te keren als dat nodig was, of te zorgen dat het gevoel van ieder kind dat niet geheel lekker in het velletje zat een beetje beter zou worden.
Kinderen kunnen leren echt te kijken naar hun gevoel, en echt te voelen wat ze voelen.
Door het regelmatig te onderzoeken en er de juiste term bij te gebruiken, leren ze er woorden aan te koppelen.
Ze kunnen dan ook echt onderzoeken naar wat zij nodig hebben om de dag beter af te sluiten dan deze misschien wel begonnen is.
Echte wijsheid vind ik dat.
Want pas als je ontspannen bent en lekker in je vel zit, kun je leren.
Over jezelf, én over jezelf in verhouding tot de anderen om je heen. Dat is voor alle leeftijden zo.
Ja, zelfs ook nog voor ons, als volwassenen.
Op het moment dat je niet lekker in je vel zit, schiet je in je overleefstand.
Dan ben je echt alleen nog maar bezig met het bekende ‘vechten’, ‘vluchten’ of ‘bevriezen’.
Het moet eerst weer ‘veilig’ zijn, voordat je terug kunt naar wat je echt te doen hebt.
Of dat nou werken is of leren, dat is om het even.
Dat ‘resetten’ naar de stand ‘Sein Veilig’ is niet altijd even gemakkelijk.
Zeker niet als je er geen woorden aan kunt geven.
Aan wat je voelt en wat je wilt.
In drukke periodes komt dit vaker voor.
Het emmertje loopt eerder over.
Er moet veel meer.
En dat geeft stress.
Het is handig als je dan weet hoe je er zelf voor kunt zorgen, als ouder én als kind, om weer uit die overleefstand te komen.
Juist in een periode waarin het rustig is, zoals een vakantie, is het fijn om daar eens naar te kijken.
Te praten met je kind over hoe het zich voelt en over hoe jij je voelt.
Hoe dat eruit ziet.
Waar je dat voelt in je lijf.
En als het een fijn gevoel is; hou het vooral zo!
Is dat gevoel niet zo fijn; onderzoek dan samen hoe dat voelt.
Hoe ziet dat eruit?
Heeft het een kleur?
Heeft het een vorm?
Is het groot?
Is het klein?
Waar voel je dat in je lijf?
Wil je het gevoel veranderen?
Wat heb je daarvoor nodig?
Stel eens mogelijkheden voor als het antwoord ‘weet ik niet’ is op de vorige vraag.
Op die manier geef je er woorden aan.
Door meerdere mogelijkheden aan te dragen, dring je niets op, maar kom je samen vast wel tot iets dat past.
En ga dat dan samen proberen of het werkt.
Als het lukt, heb je samen iets fantastisch geleerd.
Dat je op een volgend moment opnieuw kunt inzetten.
Als het even niet zo lekker gaat.
Zelfs als het even een drukkere periode is.
Misschien dat dan de uitvoering van wat in een rustige periode werkt niet handig is.
Dan onderzoek je een andere mogelijkheid.
Het is dan inmiddels niet meer nieuw, dus is het vinden van een passende oplossing gaat waarschijnlijk gemakkelijker.
Dus zeker in vakantietijd; maak die tijd voor elkaar.
Om steeds een stukje meer te leren over jezelf én over je kind.
Over wat jij nodig hebt. Over wat je kind nodig heeft.
Kom je daar toch niet samen uit?
Dan kijk ik graag met jullie mee.
Soms werkt het heel verhelderend als er iemand meeluistert die niet helemaal IN de situatie zit.
Ik ben een berichtje of telefoontje van je verwijderd.
Dan maken we een afspraak of wij een match zijn en samen op onderzoek uitgaan.
Kom je er samen wel uit?
Geniet dan van al het moois dat jullie samen gaan beleven!
