“Wat doe je?”
Vroeg ik aan onze vierjarige dochter die uiterst ingespannen bezig was aan de eettafel.
“Ik schrijf de boodschappen op die we straks niet moeten vergeten,” was haar antwoord.
“Ah. Wat fijn! Heb je er al bij staan dat we thee mee moeten nemen?”
“Oh nee, dat doe ik nog wel even.”
En weer boog ze zich over haar papier en concentreerde zich op haar papier.
Ik zie haar nog voor me zitten.
Ik raak nog vertederd als ik eraan terugdenk.
Met haar eigenwijze krullen, die alle kanten op sprongen.
Een bijzonder serieuze aangelegenheid natuurlijk, het maken van een boodschappenbriefje.
De krullen dansten druk mee als ze haar hoofd bewoog.
Ze had er veel plezier in en nam het briefje ook echt mee naar de winkel toen we de boodschappen gingen doen.
In de winkel vroeg ik haar nogmaals wat ze allemaal op haar lijstje had staan en we namen mee wat erop stond (Ik was blij dat er dingen op stonden die we ook konden gebruiken, dus dat kwam goed).
KON JOUW KIND AL SCHRIJVEN TOEN ZE VIER WAS?
Nee, natuurlijk niet.
Ze schreef op haar manier.
Ze maakte streepjes, rondjes en boogjes.
Dat zijn namelijk de vormen waar alle letters uit bestaan.
Kijk er maar eens naar.
Het is echt waar.
Ons kind deed graag alles na wat ze zag gebeuren.
Ze bekeek alle acties zeer geconcentreerd en leek het allemaal te absorberen.
Vervolgens ging ze zelf proberen.
Als heel kleine uk was ze al ondernemend.
Ze keek, bekeek en ontdekte haar wereld eerst van heel dichtbij.
Haar eigen handen, eigen voeten, haar eigen box en ook ons als wij dichtbij haar waren.
Ze leerde zich bewegen in de ruimte, door eerst wat te draaien, daarna om te draaien en oh oh, wat een tumult als ze vast kwam te zitten omdat ze ergens tegenaan was gerold en niet meer terug kon.
Eerst met veel hulp, daarna met steeds minder hulp en tenslotte kon ze het zelf.
Wat waren we trots op haar als ze weer iets nieuws kon.
Helemaal zelf.
Van nieuwsgierig rondkijkende baby ontwikkelde ze zich in de loop der jaren tot een heerlijk stabiel mens die weet hoe ze in elkaar zit en eigen keuzes maakt die goed zijn voor haar.
Met vallen en opstaan, uiteraard, maar wij waren er om haar op te vangen als het nodig was.
Wat ben ik blij dat ik ben opgegroeid in een tijd waarin we mochten oefenen en proberen.
Leren door vallen en opstaan en ervaren dat je sommige dingen beter op een andere manier kunt aanpakken, of zelfs beter helemaal achterwege kunt laten.
Dat gunde ik ook ons kind.
Uiteraard zijn er momenten dat ik ook niet alle tijd had om mijn kind de dingen zelf te laten doen.
Maar geloof me, door ons kind de dingen zelf te laten doen en ervaren op momenten dat er wel tijd genoeg is, werd ze steeds behendiger en ook steeds sneller in de dingen die moesten gebeuren.
Bijkomend voordeel was een ontspannen kind, omdat ze het ZELF mocht doen.
Dit maakt me nieuwsgierig; hoe doe jij dit?
Laat je het me weten?
