Ik schrijf

Ik schrijf.

Ik schrijf graag.

Ik schrijf het liefst iedere dag.

Omdat ik op die manier helemaal bij mezelf kom en iedere keer opnieuw mezelf kan aanslingeren.

Zelfs als het leven even niet rozengeur en maneschijn is.

Vandaag schreef ik na het kijken naar deze kaart.

Op het eerste gezicht vind ik de kaart een beetje spannend.

De felle kleuren, donker en vol.

De donkere ogen die me streng aankijken.

Als ik de afbeelding goed op me in laat werken popt meteen de vraag op; Is dat zo? Kijkt ze me streng aan?

Is het misschien gewoon ‘duidelijk’?

Liefdevol streng dus?

Ik pak mijn pen en mijmerschrift en start met schrijven.

Ik voel dat ik de wereld echt een stukje mooier wil maken.

Om mensen te laten zien, voelen en beleven dat we een extreme kant op gaan, die niemand dient.

We leggen de lat steeds maar hoger en hoger en worden daardoor steeds meer opgejaagd, in plaats van beter, sneller en mooier te worden.

Ik neem een pas op de plaats.

En kijk wat er is.

Wat er écht is.

En besluit dán wat er nodig is om een volgende stap te kunnen zetten.

Ontwikkelen blijft dan leuk.

Omdat het geen moeten behalen van een test of examen meer is in de ruimste zin van het woord.

Maar gewoon, omdat ik het leuk en interessant vind voor mezelf om ergens meer van te weten of te kunnen.

Dan ga ik dus niet als Rupsje Nooitgenoeg buffelen.

Maar ga bewust, stap voor stap, spelen, onderzoeken, oefenen en zo steeds meer van mezelf en mijn eigen kennis en kunde uitbreiden.

Natuurlijk horen er grenzen te zijn.

Als ik grenzen ken en weet waarbinnen ik dus kan en mag spelen en ontdekken, gaat het leren als vanzelf.

Dat gun ik iedereen.

Jou ook.

Want als ik iets geleerd heb op een bewuste manier.

Weet ik ook waar ik tegenaan liep.

Wat ik nodig had om dóór te kunnen.

Én wat niet voor mij blijkt te zijn.

Want dat is er ook.

Gelukkig maar.

Want een ander past dát juist wel precies als een jas.

Mijn missie is dus stoppen met altijd beter, meer, hoger, harder en verder willen voor en door iedereen.

Doe waar je goed in bent.

En help dan ook weer anderen door enthousiast te vertellen over wat jij ervaart.

Ook jouw gelijkgestemden haken dáár weer op aan.

Ik werk het liefst vanuit vertrouwen en zekerheid.

Ik weet wat ik kan en kijk dan over de rand.

Heb daarbij vaak het liedje ‘Ravijn’ van Veldhuis&Kemper in mijn hoofd; over de allermooiste bloemen die aan de rand van het ravijn groeien.

Ook ik mag dan dus kijken waar ik mijn volgende stretch op mag zoeken.

En als er dan weerstand is om iets te leren, vind ik het heel interessant om te kijken, waar die vandaan komt.

Of het logisch, nodig, of juist niet nodig is.

Ik zoek steeds naar een manier en wat er wél kan.

Mijn hele leven lang al.

En nu, met schrijven, NEI en werken met reflexintegratie zodat brein en lijf samen kunnen werken en dus kunnen leren, heb ik de tools in handen om nóg dieper in mijn eigen mogelijkheden en strubbelingen te kijken.

Naar wat ik mezelf heb wijsgemaakt, of wat ik nog niet genoeg geoefend of geprobeerd heb, waardoor ik mezelf tegenhoud.

Zo schrijvend ontdek ik dus weer, met een glimlach op mijn gezicht, dat dit óók is hoe ik al die jaren heb gewerkt in de klas en nu ook in mijn praktijk.

We zetten een pas op de plaats.

We zien, voelen, herkennen en erkennen wat er nú is.

Om vervolgens te kijken naar onderliggende oorzaken die voor de huidige situatie zorgen.

Dan kunnen we gericht en helder kijken.

En besluiten waar jij naartoe wilt.

Wat je wilt kunnen.

Wat je wilt voelen.

Om dan stap voor stap, nieuwsgierig, spelend en onderzoekend richting jouw doel te bewegen.

Op deze manier wordt leren echt van jou.

En ontdek je hoe jij, ogenschijnlijk eenvoudig, jezelf ontwikkelt.

Kijk ik na het schrijven nog eens naar die kaart, zie ik de lichtjes in de ogen van die vrouw en heb ik zin om mijn volgende stapje te zetten.

Via onderstaande linkjes kom je op mijn socials, volg je me al?