Hoeveel petten heb jij?
Niet letterlijk, maar figuurlijk.
Ik heb er veel, tenminste ik had er heel veel.
Als klein meisje werd dat al geoefend.
Was ik weer eens een uitgebreid verhaal aan het vertellen aan mijn moeder, ging de telefoon van de dierenartsenpraktijk (aan huis waarvan mijn moeder de assistente was en dus die telefoon moest beantwoorden) en mijn verhaal op pauze werd gezet.
De pet van verteller veranderde ik in een splitsecond naar de pet van
geduldig-afwachtende-tot-ik-weer-verder-kon-met-mijn-verhaal.
Overigens was dat nooit een probleem; ik ging gewoon verder in de zin waar ik in onderbroken werd, op het moment dat ik weer mocht.
Ik groeide op in een gezin met 4 kinderen en vanaf mijn 12e levensjaar kwamen daar een aantal bonuskinderen bij waar mijn moeder voor zorgde, omdat ze toch thuis moest zijn voor de praktijk.
Dit was de tijd dat er nog geen mobiele telefoon bestond en je dus een snoer aan je toestel had, waardoor je aan huis gebonden was als je telefoonwacht had.
Je kunt je voorstellen dat dit altijd een huis vol leven was.
Er was altijd iets te doen.
Daar wisselden de petten dan ook aan de lopende band.
Van lezer naar oppasser, van telefoniste naar boodschapper.
Het was een aaneenschakeling van activiteiten waarbij een andere Barbara nodig was.
Toen ik voor de klas kwam te staan was ik heel blij met al die training in wisselen van petten.
Als juf heb je sowieso een hele winkel vol met petten
👒 observator
👒 inspirator
👒 mediator
👒 trooster
👒 richtinggever
👒 ruzie-susser
👒 leider
👒 verleider-tot-het-doen-wat-ik-graag-zou-aanleren
En dan nog alle namen die de kinderen je geven; mama. ohnee oma, ohnee buurvrouw, ohnee juf.
Ik vond het een feest.
Juist dat schakelen tussen alle rollen die er waren.
En toen, na een paar jaar, kwam daar de pet van moeder bij.
Poh, dat zette alles op zijn kop.
Want nu had ik niet alleen mijn eigen gevoel meer om bij stil te staan.
Het gevoel voor mijn kinderen kwam daar gratis bij.
Met alle fantastische, leuke, hilarische, verdrietige en zorgelijke momenten bij.
Het gaf me wel een fantastische extra dimensie, waar ik tot de dag van vandaag heel gelukkig mee ben.
De momenten dat het niet tof is, laat ik nu even buiten beschouwing.
Ik zou het voor geen goud willen missen.
Nadat de jongste was geboren, was het voor mij oké om al die petten die ik voorheen had, te gaan combineren.
En, al zeg ik het zelf, daar was ik best goed in.
Ik heb het één keer echt superbewust ervaren.
Er was een sollicitatieprocedure voor een nieuwe collega van school.
De school waar ik moeder, OR-lid, klassenmoeder, luizenmoeder, enzovoorts was.
En ook de school waar ik als juf rond liep.
Ik werd gevraagd mee te doen in de sollicitatiecommissie.
Zie je het al voor je?
De petten van moeder, juf, collega, (toekomstig collega?), ouderraadslid werden in dat gesprek afgewisseld.
Ik heb het aan het begin van het gesprek benoemd naar de sollicitant in welke hoedanigheden ik daar allemaal zat.
We hebben er smakelijk om gelachen en het was een goed match.
Dat schakelen tussen al die enorme hoeveelheid verschillende petten lukt me op dit moment niet zo goed.
Ik maak nu heel bewust keuzes waar ik mijn aandacht naar richt en laat de rest dan even liggen.
Daar hoef ik me op dat moment dan ook niet mee bezig te houden en kan ik later weer oppakken.
Dat maakt wel dat ik er met al mijn aandacht die ik heb ben, als ik ergens mee bezig ben.
Daardoor ben ik me wel heel bewust van de keuzes die ik maak;
Wat kan echt niet wachten?
Wat is nu nodig?
En wat kan wel nog even wachten?
In mijn directe omgeving weten ze dat ook.
Dat ik minder besteedbare uren in een dag heb dan ik had.
Dat ik die keuzes moet maken om voor mezelf te zorgen.
Daarmee zorg ik ook voor de ander.
Want als ik er voor de ander ben; ben ik er ook echt helemaal.
En dat geeft rust.
Voorlopig dus maar één pet tegelijk voor mij.
